عربده به جای عزا

این طور که از فضای ادبی ایران بر می آید گویی که با یک باند مافیا طرفیم. آن قدر چند دستگی و ادبار در این جو خراب هست که نقدش به هیچ هم نمی ارزد و به طریق اولی چیزی هم برای نقد وجود ندارد. راستش مدتی است که نام های اخیرا مد شده ی ادبیات ایران حالم را دگرگون می کنند. کسانی که به جای نقد، فقط بلدند دیگران را بکوبند.

کم کم دارد وقتش می شود که یک حلوا خرمای حسابی برای ادبیات نوین ایران بپزیم و دور هم بخوریم. اما مثل لات هایی که بعد از سینه زنی حشیش می کشند و عرق می خورند، عده ای روشنفکر معیوب هم داریم که علی القاعده به جای عزا مشغول عربده کشیدن هستند. مندنی پور هدایت را گور به گور می کند. سمیعی دخل شاملو را می آورد دریابندری را هم سیخونک می کند. گلشیری تازه مرحوم آماج تیر فحش و بددهنی یکی مثل نوش آذر قرار می گیرد و این وسط فقط زور این جماعت به مرده ها رسیده است. از بس که گفتیم ایرانی مرده پرست است جو گیر شد و حالا فقط به مرده ها فحش می دهد.

این ادبیات جدید جهان دیگر چه صیغه ایست؟ چرا فقط مبتذل ترین و بی مایه ترین آثارش در ایران ترجمه می شوند؟ موساد؟ ارشاد؟ نه! به این روز قسم که خود ما تنمان برای جدی گرفتن ابتذال خارجی ها لک زده است. برای همین هم از این که همه چیزمان را مسخره می کنند ککمان هم نمی گزد.

اسم این وبلاگ را باید عوض کرد گذاشت: نق نق امروز - وق وق امروز.. هر چیزی به خیر از نقد امروز.. چی را نقد کنیم؟ من قاسم را نقد کنم او من را .. همین طور عین خر عصاری دور خودمان بگردیم و عنکبوت وار تار بتنیم تا یک چیزی بشویم مثل کانون نویسندگان ایران... یک جور سازمان جادوگری که ورود به آن از ورود به فراماسونری هم سخت تر است!